Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Aχουτα τα μοσκαρδινια μας μαραναν....................

Σήμερα κύριε Παπούλια σε παραίτησε ο λαός…
Αφού δεν είχες την ευθυξία να το κάνεις μόνος σου… έτσι απαντάει ο κυρίαρχος λαός, αυτός που δεν πολέμησε μόνο στην κατοχή του 41-44, αλλά που συνεχίζει να πολεμάει και στη σημερινή που με την ανοχή σου εγκαθυδρίθηκε στη χώρα.




Ερωτική πόλη η Θεσσαλονίκη, τον γ@@##$ τον Παπουλια..


Σήμερα 28-10-2011 σε παραίτησε ο λαός…

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Νίκος Δήμου:Kρυώνουμε




- Κρυώνουμε!
•Με τις πρώτες ψύχρες η κραυγή αυτή αντήχησε σε όλη την Ελλάδα. Η απάντηση, τις περισσότερες φορές, ήταν επίσης μονολεκτική: - Πληρώστε!
•Με το τέλος της περσινής σεζόν οι περισσότερες πολυκατοικίες είχαν ξεμείνει από πετρέλαιο. Άλλες είχαν ξεμείνει και από χρήματα - πού οι καλές εποχές των αποθεματικών! Και πολλές είχαν ξεμείνει από διαχειριστή.
•Ποιος αναλαμβάνει διαχειριστής σε καταστάσεις κρίσης; Ο διαχειριστής διαχειρίζεται χρήματα κι εφαρμόζει τον κανονισμό. Λεφτά, όμως, δεν υπάρχουν και ο κανονισμός ερμηνεύεται πλέον όπως οι νόμοι: κατά περίπτωση και κατά βούληση. Αρκετές πολυκατοικίες δεν έχουν πια καθόλου διαχειριστή - στέλνουν απλώς τις αποδείξεις εξόδων στην εταιρεία που επιμερίζει τις δαπάνες και βγάζει τους μηνιαίους λογαριασμούς.
•Δυστυχώς, η εταιρεία δεν ασχολείται και με την είσπραξη. Κι εκεί είναι το πρόβλημα, με αυτούς που καθυστερούν ή απλώς δεν πληρώνουν. Άλλοι επειδή δεν μπορούν κι άλλοι επειδή δεν θέλουν. (Περιέργως το κίνημα «δεν πληρώνω» έχει οπαδούς και ανάμεσα στους εύπορους). Μαζί με τους απολυμένους και τους πετσοκομμένους, βρίσκουν κι αυτοί την ευκαιρία να την κάνουν.
•Είναι κι αυτό μικρογραφία του συστήματος ανομίας που κατακλύζει τη χώρα. Ο κανονισμός αμφισβητείται. Για ν’ αλλάξει, όμως, απαιτεί συνήθως παμψηφία. Και για να εφαρμοστεί υποχρεωτικά, χρειάζονται δίκες που κοστίζουν χρόνο και χρήμα.
•Η πολυκατοικία είναι μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Μια μικρογραφία, όμως, δεμένη με φοβερά νήματα. Εκεί φαίνεται στην πράξη η έννοια της κοινωνικής συνοχής. Στα κοινόχρηστα η μοίρα είναι κοινή. Το σύνολο είναι δεδομένο. Αν κάποιοι δεν πληρώνουν, είτε θα πρέπει οι υπόλοιποι να καλύψουν το κενό - ή θα μείνουν όλοι χωρίς θέρμανση και ρεύμα.
•Σήμερα, οι περισσότερες πολυκατοικίες πορεύονται χωρίς διαχειριστή, χωρίς κανόνες και σταθερό προϋπολογισμό, μέσα σ’ ένα κύμα αντιπαράθεσης, καβγά και μόνιμης γκρίνιας. Μερικές μένουν χωρίς κεντρική θέρμανση κι ο καθένας βολεύεται όπως μπορεί. Πολλές δεν έχουν πια κοινόχρηστο φωτισμό - η χαρά του διαρρήκτη.
•Κάθε σύγκριση με τη χώρα είναι θεμιτή και νόμιμη…

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Νέα μορφή αποικιοκρατίας

Σύμφωνα με το Reuters, που μάλιστα κάνει λόγο για νέα μορφή αποικιοκρατίας, αρχίζει να βρίσκει ευρεία υποστήριξη η πρόταση να τεθεί η Ελλάδα υπό εποπτεία ακόμα και με περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας της χώρας.

Πόσο πόρνη πρέπει να γίνεις για να μην πτωχεύσεις;
Και όταν τελικά θα πτωχεύσεις,
τι θα έχει μείνει για να χάσεις όταν θα έχεις πουλήσει ακόμα και την ψυχή σου;



Απολογία του Αθανάσιου Πολυζωϊδη , Δικαστής που δικάστηκε το 1834 επειδή δεν καταδίκασε , παρά την Βαυαρική εντολή, τον Θ. Κολοκοτρώνη σε θάνατο.

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Θαυμάστε αγωνιστικό ύφος και το εργατοπατερικό στυλάκι

Η εικόνα είναι ενδεικτική και χαρακτηριστική της πολιτικής ασυδοσίας και αυθαιρεσίας που επέβαλε η λογική του “πρασινοφρουρού” και ο κρατικός εργατοπατερισμός στα συνδικάτα του δημόσιου τομέα.


Το βίντεο που προβάλλεται στο διαδίκτυο – από τον πρωταγωνιστή προφανώς – ως “δυναμική παρέμβαση της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ στις 28-7-2009 αμέσως μετά την παρεμπόδιση της συνεδρίασης του Δ.Σ.

Oι πολίτες του υπόλοιπου κόσμου διαπραγματεύονται μία καλύτερη κοινωνία, μια κοινωνία με λιγότερες ανισότητες και πιο δίκαιη κατανομή των βαρών. Σε αυτό τον αγώνα είναι όλοι ενωμένοι. Πλούσιοι και φτωχοί, ακαδημαϊκοί και φοιτητές, εργαζόμενοι και άνεργοι.
Ελπίζω αυτή η πνοή καθαρής σκέψης και λόγου που εκφράζεται από την παγκόσμια κινητοποίηση των λαών να φτάσει και στη χώρα μου πριν προλάβουν οι συντεχνιακές διεκδικήσεις να οδηγήσουν σε εθνικό διχασμό και κοινωνικό μαρασμό.

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Ας λήξουν


Ας λήξουν
ας λήξουν τώρα
οι ερμηνείες όλες
τώρα ας λήξουν
ας λήξουν τώρα
οι δυνάστες του στείρου λόγου
τώρα ας λήξουν
ας καταλήξουν
οι στεριανοί
οι ασυνήθιστοι εις τα θαλάσσια ταξίδια
του ουρανού
οι συγκροτημένοι νόες
που γεννούν σκουριασμένα μέλλοντα
τώρα ας καταλήξουν
τα ηλεκτρόδια εκπομπής των ειωθότων
οι χαμηλοί τόνοι και τα προφίλ
των φιδιών της κοινωνίας της γης
τώρα ας καταλήξουν
τώρα ας λήξουν τα θεσπισμένα
όλα τα θεσπισμένα διατάγματα
τα ψηφίσματα και οι νομοθετικές πράξεις
η ψεύτικη συγκίνηση
τα περιτοιχίσματα και οι περίβολοι
που κρύβουν τον ουρανό
τώρα ας έρθει ο ουρανός
και ας κρεμάσει
τους χαμηλούς τόνους και τα προφίλ
των φιδιών της κοινωνίας της γης
τις παρθένες
που φυλάγουν την ευτυχία της ηδονής μέχρι
να βρουν να την πουλήσουν
στην υψηλότερη δυνατή τιμή
ας τις εμφιαλώσουν οι αλήτες του Θεού στη γη
μέχρι να λήξει η σπέκουλα,
τα κέρδη, οι απολαβές, οι αμοιβές,
οι μισθοί και οι αποζημιώσεις
οι εκμισθωτές επιπλωμένων δωματίων
ας λήξουν τώρα
τώρα ας ανθίσουν
τα πάθη, τα έντονα συναισθήματα
οι μανίες, οι έντονες ροπές
οι εκρήξεις οργής, τα ξεσπάσματα θυμού, η θέρμη
οι δραματικές αναπαραστάσεις των παθών
τώρα ας ανθίσουν
οι λύκοι της στέπας τώρα ας κατασπαράξουν
αστούς, μικροαστούς, μεγαλοαστούς,
τώρα να λήξουν
οι έρευνες που μπολιάζουν τα ειωθότα
τώρα ας δείξουν οι δορυφόροι
τους καρτερικούς πεζόδρομους του ουρανού
τους αλήτες του Θεού ας δείξουν
τώρα ας τους δείξουν
τώρα να λήξουν
οι απαθείς, οι ψυχροί, οι αδιάφοροι
οι άνευ πάθους, οι παθητικοί, οι αδρανείς
οι ουδέτεροι, οι μη αντιδρώντες
οι διπλωμάτες
που συγκλίνουν κάτω από το βλέμμα του Θεού
κάτω από το βλέμμα των αλητών του Θεού
τώρα ας καταλήξουν
τώρα ας λήξουν
οι στέγες των λιπαρών κάφρων
τα λιπαρά τσουτσέκια που διανύουν ανενόχλητα
την άσφαλτο του κέρδους
το κέρδος ας λήξει.

Το χάσμα,
μέσα εκεί που λάμπει η υπεραξία της καρδιάς
ας λάμψει για όλους τις σπέκουλες
της κοινωνίας της γης
και ύστερα ας λήξουν καθώς και ο άνθρωπος
που παίρνει χρώμα ζωντανό λίγο προτού πεθάνει
έτσι και οι αστοί, μικροαστοί, μεγαλοαστοί
τα γραφεία των υπουργών
ας λήξουν τώρα
και ας συσσωρευτούν υπό του ανέμου
οι κομψοί αθεϊστές
οι αλήτες του Θεού
που γέννησε ο Θεός
που αγαπούν και αγνοούν το πέρασμα του κοπαδιού
και τους γύπες που το καθοδηγούν
μες το τεράστιο μαντρί του παγκόσμιου χωριού
για να το αρμέξουν, να το μπολιάσουν να μεγαλώσει
να το βιάσουν ξανά και να του καταστρέψουν
την ψυχή.

Τώρα ας ανθίσουν
οι φίλοι μου που συγκινούνται άνευ λόγου,
τα αγόρια που ερωτεύονται όλα τα κορίτσια
τα κορίτσια που ερωτεύονται όλα τα αγόρια
οι νευρικοί και οι εύθικτοι, οι ευερέθιστοι,
οι κομψοί εξυβριστές
τώρα ξανά ας ανθίσουν
όσοι υποψιάστηκαν πως πάντα είχαν συντρόφους
σε κάθε σάπια εποχή του παρελθόντος
πως πάντα θα έχουν συντρόφους
σε κάθε σάπια εποχή του μέλλοντος
να βγω κι εγώ στο φως
που τόσα χρόνια μόνος περιμένω να δω τον πατέρα μου
και να του πω κι εγώ, να συνεχίσω,
ας λήξουν όλα τα ποιήματα
που πίστεψαν στον εαυτό τους περισσότερο από τη ζωή
οι Ακαδημίες των ληγμένων ψυχών
που τα βραβεύουν καθώς πιστεύουν
πως οι μικροί καρτέσιοι έχουν κάτι να δώσουν
από τις μικρές οπτασίες εδώ χάμου κι εκεί χάμου
που χαμουρεύονται
ας λήξουν
ας ανθίσουν τα νεύρα του ανθρώπου
οι νότες οι μινόρες ας γίνουν μηνόρροια
οι μη όροι της ψυχής που αγαπάει ex nihilo
ας γίνουν όρια
δάκρυα χαράς στη δημόσια ζωή
φάκες στους μπολιαστές, ερευνητές, ποντίκια
ας λήξουν οι πονηροί Πατέρες
οι εργατοπατέρες
οι μέλλοντες υπουργοί
οι εκπρόσωποι ας καταλήξουν
οι εργασιομανείς,
οι ατάλαντοι τελειομανείς του τίποτα
και της ανούσιας έρευνας
που αξίζει λιγότερο από την επιχορήγησή της
της θέσης που εξασφαλίζει ασφάλεια και σταθερότητα
ας λήξουν
και ας ανθίσουν τα παλικάρια
που ψήνονται όλη μέρα
και όλη νύχτα πετούν τον κόπο τους
και δε νοιάζονται για αποταμιεύσεις
και ξαναψήνονται την άλλη μέρα
και διατηρούνται νέοι μόνο για ν’ αγαπούν
και να δίνουν τον κόπο τους
σ’ ένα ζεϊμπέκικο
η Λίλια για πάντα
που πέταξε στα σκουπίδια τα λεφτά
ενώ ήταν φτωχή και ορφανή
μόνο γιατί την προσέβαλαν άδικα
η Λίλια για πάντα ας ανθεί
η Λίλια
η μόνη του κόσμου ελπίδα
Μανόλης Πολέντας

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Kατερίνα Γώγου, 16 χρόνια απουσίας..............................

Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών «καλών» καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοϊδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι – Αγ. Βαρβάρα – Κοκκινιά
Τούμπα – Σταυρούπολη – Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ’ αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης – εδώ κοντά είναι η Κοτζιά
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει.