Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Απίστευτα θεοφάνεια στη Δοιρανη

Όλα ξεκίνησαν όταν ένας άνδρας, από τους παριστάμενους πιστούς,
εκμεταλλευόμενος τα ρηχά νερά της λίμνης,
πήγε περπατώντας από την όχθη στο σημείο που είχε πέσει ο Σταυρός, για να τον πιάσει.



Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

ΑΠΟ ΕΔΩ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟ ΜΙΝΙΟΝ.


Το Μινιόν δημιουργήθηκε από ένα φτωχό χωριατόπαιδο, τον Ιωάννη Γεωργακά, ο οποίος εξέλιξε το ΜΙΝΙΟΝ από περίπτερο, στο πρώτο μεγαλύτερο πολυκατάστημα της Ελλάδας. Γεννημένος το 1913 στη Μεσσηνιακή Τριφυλία, από φτωχή οικογένεια, ο Γεωργακάς στα 13 του καταφθάνει μόνος στην Αθήνα για να αναζητήσει καλύτερη τύχη. Αρχικά εργάζεται στο μπακάλικο ενός θείου του, ως σερβιτόρ...ος, μικροπωλητής, πλασιέ και άλλες δουλειές του ποδαριού..

Ο νεαρός όμως δεν είναι ικανοποιημένος από αυτές τις δουλειές και πείθει τον Άγγελο Σεραφειμίδη, ιδιοκτήτη ενός μικρού περιπτέρου στην Ομόνοια, να συνεταιριστούν. Ξεκινάνε να δουλεύουν μαζί το Μινιόν, που το αποκαλούσαν έτσι επειδή ήταν πολύ μικρό. Έχουν πολλές πρωτοποριακές και συμφέρουσες ιδέες για την εποχή. Χαρακτηριστικά ο Γεωργακάς αναφέρει στη βιογραφία του ότι «Πουλούσαμε πακετάκια με δέκα λάμες, αντί να πουλάμε ένα-ένα τα ξυραφάκια, σε καλές τιμές. Για τον κοσμάκη, αυτό ήταν μεγάλη οικονομία» Επιπλέον διέθετε μεγαλύτερη γκάμα προϊόντων από τα κοινά περίπτερα όπως τσιγάρα, είδη καπνού, εφημερίδες, γυαλιά, στυλό και άλλα χρηστικά μικροαντικείμενα.

Σύντομα επεκτείνουν την επιχείρηση του ανοίγοντας ακόμη ένα περίπτερο. Μετά την κατοχή όμως αποφασίζουν να κάνουν το μεγάλο άλμα ανοίγοντας το Μινιόν το 1944 στην οδό Πατησίων. Απέναντι ακριβώς τους αντιγράφει αποτυχημένο το κατάστημα «Μπιζού». Στα επόμενα δέκα χρόνια, ο Σεραφειμίδης φεύγει στην Αμερική και αποχωρεί από την επιχείρηση. Μόνος του πια ο Γεωργακάς ενισχύσει το μονοπώλιο του, παίρνοντας άδεια εξαγωγής ελληνικών προϊόντων και εισαγωγής ξένων και αγοράζοντας ένα μπλοκ πέντε δεκαώροφων κτιρίων στο τετράγωνο Πατησίων και Σατωβριάνδου.

Από άρθρο της Δήμητρας Δρακάκη.

Πέμπτη 16 Ιανουαρίου 2014

Τέτοιος λαός,τέτοιοι άρχοντες

Διαβάζοντας στα Λευκαδίτικα νέα το αλαβάστρινο σπήλαιο της Λευκαδας
 Κατάλαβα ότι οι διαχρονικές αξίες,δεν τελειώνουν.
Το πλιάτσικο ξεκίναγε από παλιά,και για το τιποτα,για την ιδέα του χωριάτη ότι οι πέτρες έχουν λεφτά,
τώρα έγινε μια τρύπα με μπάζα.Τουλάχιστον αφού υπάρχει η τρύπα ακόμη ,
και δεν έγινε ιδιοκτησία ,κάτι είναι και αυτό.
Μέχρι που το φρουρούσαν  αστυνομικοί.................. Τόσο μένος για το πλιάτσικο...







Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

H συνήθεια





H συνήθεια δεν είναι πάντα ο συμβιβασμός με τα αρνητικά του.






Είναι κοινή πορεία που αφήνει σημάδια οικειότητας,κάτι σαν μυστική συμφωνία.




Όσο για τη διάρκεια,είναι θεμα πολλών καθημερινών αποχρώσεων.








Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Η νότια Λευκαδα Βασιλική απο ψηλά


                                Όχι, δεν είναι χίμαιρα
                                 να καβαλάμε το όνειρο
                                 τη θείαν ετούτη μέρα
                                 που όλα, ορατά και αόρατα,
                                 κι εμείς κι οι ήρωες και οι θεοί
                                 στην ίδια ορμάμε μέσα αιώνια σφαίρα
.                                                                      .                                                                                                                                                              
                                                                     Άγγελος Σικελιανός


                                                   Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα
                                                   κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη
                                                   και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα
                                                   κι όλο η μητέρα μου `λεγε: Το Μάρτη...
                                                                         .                                                                                                                                                                  .
                                                   Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα
                                                   κι ένα του Μαγκρ στιχάκι έχω σκαλίσει:
                                                 «Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!»
                                                   κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          Νίκος Καββαδίας






Πάντα στο νου σου να `χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει.
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δε θα `βγαινες στον δρόμο.
Αλλά δεν έχει να σε δώσει πια.
.
.
.
Αλεξανρινός







                                                        

Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 2014...

Βέβαια, Πρωτοχρονιά, ξέχασα.



 Είναι γιορτές! Και στις γιορτές «οφείλουμε» να είμαστε ή να δηλώνουμε χαρούμενοι.
 Έλα όμως που εγώ, το «απροσάρμοστο», ποτέ δεν τα πήγα καλά με αυτή την «καθώς πρέπει», τη «διατεταγμένη» χαρά.Χαιρόμουν πάντα όταν είχα λόγο να χαρώ - κι ας μην ήταν μέρα γιορτινή.
Τώρα, τέτοιο λόγο, δεν μπορώ να βρω.


Όταν όλοι θα έχουν εγκατασταθεί στον παράδεισο και στην κόλαση, κι η Γη θα έχει βγάλει τα συμπεράσματα της, να θυμάστε:
Το 2014 είχαν εξαφανιστεί οι όμορφοι άνθρωποι από το Ρωμέϊκο!

Παντού ερείπια.
Πρόσωπα χλωμιασμένα, ρυτιδιασμένα, γερασμένα, καταθλιπτικά.
Πρόσωπα με έντονα τα χαρακτηριστικά της απογοήτευσης, του "πως θα τα βγάλω πέρα;", του "πως θα ταΐσω τα παιδιά μου;".
Αυτοκτονούν άνθρωποι, διαλύονται οικογένειες, εξοβελίζονται όνειρα.


Έχουμε ξεχάσει πως είναι να γελάς, να χαίρεσαι, να ερωτεύεσαι!
Όπου κι αν κοιτάξουμε η Ελλάδα μας πληγώνει.

Παντού ικέτες, επαίτες, λουκέτα, συντρίμμια ονείρων και ζωών.
Η φτώχεια έχει απλωθεί παντού σαν πανούκλα.

Δείτε καλά, παντού συσσίτια, λες και βρισκόμαστε σε κατοχή και σε πόλεμο.

Βιώνουμε την βαρβαρότητα σε όλους τους τομείς της ζωής μας (οικονομική, κοινωνική, πολιτική, πολιτιστική)!