Γεράσιμος Κακλαμάνης [1940-2003]:

«Ο Γερ. Κακλαμάνης γεννήθηκε στην Λευκάδα την 25.4.1940…

"Επισήμως" εσπούδασε Μαθηματικά, παραλλήλως όμως εμελέτησε κι άλλα πράγματα που είχαν σχέση μ’ αυτά, άλλα σε Πανεπιστήμια και άλλα κατ’ ιδίαν. Ως καθηγητής δεν μπόρεσε να διδάξη ποτέ διότι, λέει, δεν ήταν "εθνικόφρων".

Στον στρατό υπηρέτησε "υπό δυσμένεια" με την ειδικότητα του "σκαπανέως". Επί στρατοκρατίας, μη δεχθείς διάφορες "εξιλεωτικές" προτάσεις συνεργασίας μετά του τότε καθεστώτος, εστερήθηκε του διαβατηρίου και του απαγορεύθηκε η διδασκαλία.

Επέρασε εν συνεχεία διάφορα "Συμβούλια Νομιμοφροσύνης", τις δε καταδικαστικές αποφάσεις υπέγραψαν πρώην "προοδευτικοί" Εισαγγελείς, οι οποίοι μετά την Χούντα ανελίχθησαν σε ύπατα κρατικά αξιώματα που κατέχουν ακόμη…» Τα βιογραφικά στοιχεία του Γερ. Κακλαμάνη αναφέρονται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του, Επί της Δομής του Νεοελληνικού Κράτους, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, πρώτη έκδοση 1986. Συνέγραψε επίσης, μεταξύ άλλων: Ανάλυση της Νεοελληνικής Αστικής Ιδεολογίας [1975], Νεοελληνισμός και Ιστορικές Συσχετίσεις [1977].

Διότι όλα και μέχρι το 1967 θα διακινούντο ευνοήτως στον απόηχο του κλίματος του εμφυλίου - της μεγαλύτερης παρωδίας που παρουσιάσθηκε ποτέ στην ελληνική ιστορία. Είναι δύσκολο να αντιληφθή κανείς πώς οι εκκαθαρίσεις στην Ελλάδα κράτησαν πάνω από 20 χρόνια μετά την ήττα του εμφυλίου πολέμου. Το πράγμα όμως καταντά απλό αν σκεφθή κανείς, ότι δεν ήταν ο κίνδυνος επαναλήψεως ενός κινήματος στην Ελλάδα μετά από ένα ήδη ηττημένο κίνημα, την απέλαση πληθυσμιακών συνόλων και τις διεθνείς συνθήκες που κάθε άλλο παρά κάτι τέτοιο επέτρεπαν. Αυτό που έπρεπε να επιτευχθή ήταν να απαλειφθή η “πολιτιστική ιδιαιτερότης” του ελληνικού χαρακτήρος, που επέβαλε η ένταξη της Ελλάδος στη “Δύση”. Ουσιαστικά δηλ. οι εκκαθαρίσεις, δεν ήσαν κατά ανυπάρκτων κομμουνιστών, αλλά κατά της ελληνικής παιδείας. Όλες οι πρώην πολτοποιημένες μάζες των “αγωνιστών” ή οπωσδήποτε “προοδευτικών” που απέμειναν εστράφηκαν στο “χώρο του βιβλίου”, ο οποίος ακριβώς με τα μέτρα των μεθόδων μιας καθαρά αποικιακής χώρας ενσωματώθηκε στον κρατικό μηχανισμό και η κατάσταση αυτή διαρκεί ώς σήμερα. “Κομμουνιστής” δεν ήταν όποιος δεν υπέγραφε “δηλώσεις” ή έπαιρνε μέρος σε συλλαλητήρια. “Κομμουνιστής” ήταν ο απλός καθηγητής του Γυμνασίου, αν απεφάσιζε να γράψη μια “Γραμματική” της ελληνικής γλώσσας, αυτός που θα τολμούσε να διαμαρτυρηθή για την εισβολή του ρεμπέτικου (δεδομένου ότι όλα τάλλα ήσαν “αντάρτικα”, μια και τύχαινε να τα τραγουδούσαν πριν και οι αντάρτες μαζί με τα σλάβικά τους), αυτός που θα τύχαινε να μιλήση για “ελληνικότητα” και όχι για “εθνικοφροσύνη”. Γιατί βέβαια “ελληνικότητα” και “εθνικοφροσύνη” ήσαν δυο πράγματα τελείως διαφορετικά κατά την εποχή των εκκαθαρίσεων.»
Επί της Δομής του Νεοελληνικού Κράτους, 1986, σελ. 26