Το τέλμα

Η δυνατότητα να είσαι ποιητής
Ν’αποτυπώνεις της ζωής σου την μιζέρια
Είναι οι στίχοι σου κατάθεση ψυχής
Και κάθε ποίημα μας κουβέντα με τ’αστέρια
Όταν η Μούσα της αρρώστιας σου ξυπνα
Και σε καλεί με την φωνή της δυστυχίας
Είσαι στο ύψιστο σημείο της κραυγής
Σαν ένας θάνατος με στυλ δημιουργίας

Κι αυτή η λαχτάρα να χωρέσει σ’ ένα στίχο
Μία κραυγή που δεν ακούστηκε στιγμή
Ποιητές του τίποτα με όνειρα χαμένα
Και μια κατάληξη την πλέον τραγική
Δεν θα χωρέσουμε ποτέ μες στα συνήθη
Μιας υστερίας για την χαρά μάλλον δειλής
Είναι ο κόσμος μια πεζότητα της ύλης
Και η κατάρα του είναι να’σαι ποιητής