Tα πρωτα κρινακια

Για τα γραμμένα χείλια σου, τα χιλιοαγαπημένα,
αν γράψω χίλια δίστιχα, φιλί μού δίνεις ένα;

Για δύο δευτερόλεπτα να ‘μπαινα στην ζωή σου:
να μ’ άναβαν τα χείλη σου, να μ’ έσβην’ η πνοή σου.

Χείλη σαν δίδυμοι ουρανοί, πάνω και κάτω θόλος,
κι ανάμεσά τους μια σχισμή και μέσα ο κόσμος όλος.

Χαμογελούν τα χείλη σου κι έχω στον ήλιο θέα,
σμίγουν ξανά, και η ζωή στ’ όνειρο ρίχνει αυλαία.

Αν δεν είχα τα μάτια σου να βλέπω την μορφή σου,
θα λάτρευα τα χείλη σου και μόνο απ’ την φωνή σου.

Όταν στο πλάι κοιμηθείς, τα χείλη σου ανοιγμένα
σαν παρενθέσεις (του φιλιού) που αφήνουν έξω εμένα.

Από το Δημήτρη μια προσέγγιση στο χειμώνα μας.