το καρφί

Kαι να πως φτασαμε ως εδω μεσα απο ενα στιχο.

Και την ψυχή στο διάολο
Πουλάω τόσα χρόνια
Για μια θεσούλα μόνιμη
Ποδιές κατουρημένες
Τι κι αν βρωμούν τα χνώτα μου
Κανείς κι αν δεν με θέλει
Είμαι ο μεσαίος άνθρωπος Με bonus δυναμίτες
Κι αν κλαψουρίζεις σαν σκυλί
Που κόκκαλο γυρεύει
Μόλις σου ρίξουν κόκαλο
Μυρίζεις εξουσία
Τα κουλαντρίζεις μια χαρά
Με παραβάν και κάλπες
Δημοκρατίες χαβαλέ
Συμμετοχή του κώλου
Πως τα βαφτίζεις μάγκα μου
Όλα όπως σε βολεύουν
Μου λες το δέντρο λάχανο
Το λάχανο, στολίδι
Και κάθεσαι και το φυλάς Στο σύνταγμα μ' ασπίδες
Μη στ' ακουμπήσουν και χαθεί Ο άδειος σου ο κόσμος
Μ' αποκοιμίζεις εύκολα
Με πρότυπα ηλιθίων
Θεάματα ρωμαϊκά Ζωή μου χρεωμένη
Με δάνεια και λαμογιές
Εκεί που φτύνεις, γλύφεις
Κι άμα τρουπώσεις, τρούπωσες Κρυφά με ροκανίζεις
Με στρίμωξες στον καναπέ
Σκουπίδια με ταϊζεις
Και στις ειδήσεις των οκτώ Μετράς την αντοχή μου
Κι όλο μου καις τα δάση μου Σκοτώνεις τα παιδιά μου
Κι οι κολλητοί σου σε περνάν Σε δίκες τάχαμ' δήθεν
Τα πρωινά μου απέραντη Η θλίψη με δαγκώνει
Οι μέρες είναι τίποτα Μα οι νύχτες είναι γιάφκες
Μαζεύω τα ερείπια Πληγές κληρονομιά μου
Και τον αβάσταχτο θυμό Τον έχω φυλαχτό μου
Όσο δακρύζω γίνεσαι Καρφί που με νικάει
Μα αν σηκωθώ να κρύβεσαι Η κόλαση για σένα
Η φτώχια έχει όρια
Κι όλα τα ζόρια επίσης
Μα η απελπισία μου Θάλασσα τρελαμένη.