Καλή σχολική χρονιά

Βλέποντας τα πρωτακια να πηγαίνουν σήμερα σχολείο,έρχονται εικόνες από το παρελθόν.
Η πρώτη μέρα μου στο σχολείο,η εποχή που έπεφταν τα αμύγδαλα από τα δέντρα,το αγαπημένο μας παιχνίδι ποιος θα μαζέψει τα πιό πολλά.
Πρώτη μέρα στο σχολείο άρχισε με τα κατακέφαλα του δασκάλου μας κ.Ιωάννη Κατωποδη (ν.3 στη φώτο),κάπου χάζευα λέει
Γυρνωντας σπίτι νόμιζα ότι θα καθαρίσω με ένα ....γεια σου μάνα δεν ξαναπάω σχολείο.........
Αμ δέ..
Οι εικόνες είναι ακόμη ζωντανές ξύλο κάθε μέρα ξύλο,και είχα και επιεική μεταχείριση ένεκα μικροκαμωμένος
Το αγαπημένο του σπορ ήταν να με σηκώνει από τα αυτιά και να κοπανά το κεφάλι στο πίνακα,και αυτή η γεύση της κιμωλίας,έφερνε αναγούλα
Πάντα η μάνα ήξερε πότε έτρωγα ξύλο,πέρασε καιρός να μάθω ποιος της το έλεγε,μετά από χρόνια μου είπε ότι το καταλάβαινε όταν έβλεπε στα μούτρα μου κιμωλία
Το ξύλο πονούσε αλλά ποιο πολλή πονούσε ο φόβος μην τυχόν και μου κολλήσει κάποιο παρατσούκλι,όπως έκανε στο συμμαθητή μου που καθόμαστε μαζί,λόγω του ότι τα ρούχα του ήταν όλο μπαλώματα,τον φώναζε λουριδού,κάτι που φυσικά έγινε και το όνομα του από εμάς τα παιδιά.
Ο χάρακας ένα κομμάτι ξύλου από του χάρτες είχε δυο όψεις τη στρογγυλή και με της γωνίες που πονούσε πιο πολύ
Όλοι έτρωγαν ξύλο, στη Γιάννα είχε σπάσει ένα ανθοδοχείο στο κεφάλι,στο Γιάννη τον έστειλε μια εβδομάδα στο νοσοκομείο από μόλυνση μετά από μια καλή πληγή στα χέρια την οποία δεν έδειξε στο σπίτι.
Σαν τώρα θυμάμαι να κυνηγάει το Φίλιππο ανάμεσα στα θρανία να τον συνετίσει,και την αδερφή του να τον παρακαλάει να τον αφήσει γιατί δεν είναι καλά ήταν άρρωστος
Τιμωρίες όπως δε θα βγεις 3 μήνες από το σπίτι ήταν και αυτές στο πρόγραμμα
Η πιο χαρούμενη μέρα στο σχολειό ήταν όταν είχε πέσει με ένα μηχανάκι φλορετα,νομίζαμε ότι δεν θα ξανάρθει,αλλά χάσαμε ....
Το μαρτύριο κράτησε τα τρία πρώτα χρόνια.
Ήταν καλος δάσκαλος για μερικούς,για μένα ήταν ένας βασανιστής.