Προχθές σαν πρώτη του μήνα είχα την αποστολή να κατέβω στη πόλη και να πάρω της συντάξεις.
Οι εντολές ήταν αυστηρές, θα είσαι εκεί επτά και μισή ,
η Μαρία η ταχυδρόμος φωνάζει ονόματα,
μην πας αργότερα δεν θα έχει λεφτά
Η μανα έχει συνηθίσει να με συμβουλεύει σα να είμαι μικρο παιδί. Πραγματικά και εγώ ως συνήθως,
ξύπνησα οκτώ, όχι ρε γαμώτο σήμερα;;
Βούτηξα τη μηχανή και χωρίς καφέ κατευθείαν στη πόλη
Έξω από το ταχυδρομείο ήταν μπουλούκια γεροντάκια σα σκόρπια διαδηλωση.
Μεσα ησυχία αρχισα να αναρωτιέμαι μήπως χωρίς καφέ κάνω κάτι λάθος.
Ρώτησα για της συντάξεις , μου είπαν ότι η Μαρία πήρε τα λεφτά και τα μοιράζει στο σουβλατζίδικο.
Σουβλατζίδικο;;
Έξω από το ταχυδρομείο,είναι δυο ένα αριστερά ένα δεξιά
Αυτό είναι θα πιω καφέ
Τα μπουλούκια έξω ήταν τα τιμημένα γερατειά που περίμεναν τη σύνταξη
Το κάθε μπουλούκι ήταν και από άλλο χωριο. Βρήκα το μπουλούκι μου στο σουβλατζίδικο,παράγγειλα ένα διπλό εσπρέσο από το καφέ δίπλα,και άρχισε το σόου, η Μαρία έβγαλε καμιά 20αρια χιλιάδες στο τραπέζι,και τα γεροντάκια σταφύλι από πάνω,εγώ στη περιφέρεια άκουγα ονόματα που έπαιρναν το χαρτί της πληρωμής και έβλεπα πρόσωπα που είχα καιρούς να δω.
Φυσικά το καλαμπούρι έδινε και έπαιρνε, πήρα τα χαρτιά και περίμενα εκεί έβλεπες τη διαφορά,
ξέροντας αυτούς τους ανθρώπους από μικρο παιδί ,
δεν είχαν αλλάξει και πολύ,
οι βιαστικοί , βιαστικοί
οι πονηροί, πονηροι.
Και χαρούμενοι πάντα χαρουμενοι.
Ενας σύντροφος πέρασε με το ποδήλατο φωνάζοντας ,
ντροπή ντροπή,
εκεί κατάντησαν τα γερατειά να τα σέρνουν στο πεζοδρόμιο για να τους δώσουν της συνταξεις.
Εγω σκεφτόμουν ήπια καφέ, άκουσα και τα αστεία,
φέρνοντας με σε άλλες εποχές, έκανα και τη δουλεια μου.
Βαλε τώρα τρία μπουλούκια από 15 άτομα στην ουρά αν τα καταφερεις....
Για να φτάσουν στον Αγιο Μηνα.
Ο νεοέλληνας ήθελε τη γραμμή ,αυτή τη γραμμή που διαλέγει εδώ και τοσα χρόνια και έφτασε στο σημείο να κανονίζει η τράπεζα πότε θα κάνει σεχ με τη γυναίκα του.
Ηταν ενα ωραιο πρωινο.
