...είμαστε ολομόναχοι στον έρωτα, στη ζωή, στο θάνατο και στους μεγάλους αποχαιρετισμούς. Τότε που ήμασταν ακόμα νέοι, αλλά έπρεπε να αποκτήσουμε γρήγορα τη σοφία των δοκιμασμένων και περισσότερο εγώ που, όπως έλεγε και η Φανή, κυνηγούσα τα φαντάσματα της αγάπης μέσα στα παραμύθια μιας ένοχης αθωότητας.Μα δε γινόταν να απαρνηθώ τη ζωή μου στο άψε σβήσε, τόσο γρήγορα, με το πρόσχημα της ενηλικίωσης. Κι εξάλλου ήθελα να ζήσω το δράμα αυτής της περίφημης "ενηλικίωσης" σ' όλη του την έκταση, για να μάθω επιτέλους, ποιο ήταν το άλλοθι για τόσα "συναισθηματικά τιμήματα".
Κάποτε, όμως άρχισα να μεγαλώνω πραγματικά και μόνο τότε ταξινόμησα εκείνες τις σκόρπιες μέρες του "Χάρτινου Σεπτέμβρη", που πέρασε και έφυγε μέσα απο τα πιο λαμπερά καλοκαίρια μας, λογαριάζοντάς τον σαν μήνα του φθινοπώρου από συνήθεια ημερολογιακή...
Γιάννης Ξανθουλης, απο το ομώνυμο βιβλίο.
Μια εποχη διαφορετικη απο της αλλες .
Εκει που το χρυσαφι ανταμωνει το γαλαζιο του ουρανου και
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου