Κατάσταση Πολιορκίας

Και θα μιλώ και θα μιλώ τη γλώσσα,που ήταν κάποτε δική μας,

που ήταν κάποτε το μόνο δικό μας που μας είχε απομείνει μέσα στους ίσκιους των νεκρών χρωμάτωντων νεκρών εικόνωνόταν οι νύχτες μας ήταν απλά επεισόδιατης μεγάλης νύχτας που άρχισε πριν -πόσον καιρό;…
Θα πολιορκώ το «κοίταζε τη δουλειά σου» με τη αγωνία μου.
Θα θρυμματίζω τον ύπνο τους μ’ άσεμνα,

φρικιαστικά βεγγαλικά.
Σφαίρες αμέτρητες θα πέφτουν στους αδιάφορους διαβάτες,

ώσπου ν’ αρχίσουν να σφαδάζουν ώσπου ν’ αρχίσουν ν’ αναρωτιούνται.
Εμένα δε θα μπορούν να με σκοτώσουν.
Όμως θαρρώ,

οι μόνοι που -ίσως -καταλάβουν θα ναι τα παιδιά,

πλούσια απ’ την κληρονομιά μαςπρώτη φορά,

τα παιδιά σκληρά στη μνήμη,

σκληρά σε μας,θα διαβάσουν,

ίσως έγκαιρα τ’ αδέξια μηνύματα των προτελευταίων ναυαγών διορθώνοντας τα λάθη,

σβήνοντας τα ψέματα,

ονοματίζοντας σωστά,

χωρίς ρομαντισμούς τα παιδιά,

χωρίς αναγραμματισμούς ηλικίας σημαδεμένα από την αστραπή τη γνώση της μοναξιάς της δύναμης που σε μας άργησε τόσο πολύ να ‘ρθει.

Στίχοι: Μαρίνα, Ρένα Χατζηδάκη