Πάντα όταν βρίσκομαι στην Αθήνα κάνω μια βόλτα στο λόφο με της πέτρες που λέει και ο γιος μου.
Είναι κάτι που όσες φορές και να κάνω ποτέ δεν το χορταίνω.
Αυτή τη φορά είμαστε μόνο δυο άτομα, η Ακρόπολη πάντα μια τεραστία πύλη,
που σε οδηγεί σε όμορφες στιγμές της ιστορίας μας.
Δυό δρόμους παρακάτω από τήν οδό Θεωρίας, καθίσαμε σε μια μικρή πλατεία.
Ταβέρνα ο Πλάτανος από το 1932 λέει.
μετά από αρκετή ώρα, ούτε να την μαγείρευαν τη ριμάδα μου πέταξαν μια συρραφή από αποδειξεις παλαιοτέρων ημερών στο τραπέζι και ο σερβιτόρος σαν χάρος περίμενε να πληρωθεί , πάνω από τα κεφάλια μας.
Ηθικό δίδαγμα?
Ούτε για πλάκα στη Πλάκα για φαγητό οι αετονύχηδες από το 1932 δε χόρτασαν να κοροϊδεύουν και να κλέβουν το κόσμο.
Είναι κάτι που όσες φορές και να κάνω ποτέ δεν το χορταίνω.
Αυτή τη φορά είμαστε μόνο δυο άτομα, η Ακρόπολη πάντα μια τεραστία πύλη,
που σε οδηγεί σε όμορφες στιγμές της ιστορίας μας.
Ταβέρνα ο Πλάτανος από το 1932 λέει.
Ήταν μια πραγματική εμπειρία, καλαμάκι σουβλάκι, οπως αυτά που έχουν στο δρόμο,
με προτηγανισμένες πατάτες , μια μερίδα κοτόπουλο φούρνου,
που ούτε και οι αδέσποτες γάτες δεν έφαγαν,
μαζί με μία τυρί φέτα που θύμιζε ξερό σφουγγάρι Καλύμνου,
από της πολλές τρύπες που είχε, και μια μπύρα 32 ευρό.
Το ότι δε φάγαμε ήταν δεδομένο,αλλά το έγκλημα μας ήταν πως ζητήσαμε αποδειξη,μετά από αρκετή ώρα, ούτε να την μαγείρευαν τη ριμάδα μου πέταξαν μια συρραφή από αποδειξεις παλαιοτέρων ημερών στο τραπέζι και ο σερβιτόρος σαν χάρος περίμενε να πληρωθεί , πάνω από τα κεφάλια μας.
Ηθικό δίδαγμα?
Ούτε για πλάκα στη Πλάκα για φαγητό οι αετονύχηδες από το 1932 δε χόρτασαν να κοροϊδεύουν και να κλέβουν το κόσμο.
