Την Πέμπτη 9/11/1989,είχαμε από τη Τρίτη ανέβει στο Βερολίνο από το Μόναχο,είμαστε μια παρέα τρία άτομα,ο λόγος ήταν άτι θα ξεκινούσαμε μια καινούργια δουλεία,αλλά και ότι το Βερολίνο πάντα μου άρεσε μου καθόταν σαν τη μητρόπολη της Βόρειας Ευρώπης Για το τοίχο είχα διαβάσει τους λόγους της ύπαρξης του,και πολλές φορές με έφερνε σε κόντρα επάνω σε κουβέντα
Ήταν πάντα ο εφιάλτης μου να αποφασίζει κάποιος άλλος για μένα
Η πρώτη βόλτα ήταν το φυλάκιο Τσάρλι, τελικά δεν ήταν κανείς εκεί,περάσαμε καμιά εικοσαριά φορές μέσα έξω,μέχρι που φάγαμε τρεις από τους καλύτερους μήνες στη Ζωή μας διασκεδάζοντας στη δουλειά στο Βερολίνο
Το τοίχος ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ.
Ήταν?????
Μετά από 20 χρόνια κοιτάζοντας πίσω βλέπω ότι μετακόμισε στη καρδιά των ανθρώπων
Βλέπεις είναι και ράτσες που χρειάζονται τοίχοι για να ζήσουν ελεύθερα
Το μόνο που έμεινε από το παλιό τοίχος είναι πόνος από τη μια πλευρά ,νοσταλγία από την άλλη.
Και μερικά κομμάτια μπετόν αρμέ που ο Μαουρίτσιο τα αποκαλούσα αναμνήσεις,και τα κουβαλούσα εγώ,
ποτέ δεν τις μάζεψε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου