Διαβάζω στον χθεσινό «Ριζοσπάστη» (στον «Ημεροδρόμο» του κ. Νίκου Μπογιόπουλου) ότι 167.000 εργάτες σκοτώνονται κάθε χρόνο την ώρα που δουλεύουν, στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Ο αριθμός είναι συγκλονιστικός. Σημαίνει ότι κάθε μήνα στην εκσυγχρονισμένη και προοδευμένη Ευρώπη, 13.727 εργάτες χάνουν τη ζωή τους, την ώρα που πολεμάνε για το μεροκάματό τους.Τα τρομερά αυτά στοιχεία δίνει στη δημοσιότητα με Εκθεσή της η Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων της Ε.Ε. (για το 2006). Με έναν λόγο 458 εργάτες σκοτώνονται κάθε μέρα δίπλα μας -μια πραγματική «ταξική γενοκτονία». Με όλους τους ευρωπαϊκούς νόμους και τις πρόνοιες, 167.000 εργάτες σκοτώνονται κάθε χρόνο -ούτε επί ναζιστικής κατοχής της Ευρώπης, τόσες απώλειες!
Αν σε αυτούς τους νεκρούς της διπλανής πόρτας, προσθέσουμε ακόμα 300.000 παιδιά της εργατικής τάξης που μένουν ανά χρόνο και κάθε χρόνο ανάπηροι, σακατεμένοι διά βίου από διάφορα εργατικά ατυχήματα, τότε ο πόλεμος στο Ιράκ μοιάζει με παιδική χαρά. Κάθε χρόνο 500.000 άνθρωποι, άνδρες γυναίκες (και κάποια παιδιά) σκοτώνονται ή αχρηστεύονται διά βίου, παράγοντας τον πλούτο που κατά τα άλλα δεν τους αντέχει (δεν τους «αντέχει η οικονομία» καθώς μηρυκάζουν από Αλογοσκούφη έως Σαρκοζί τα αφεντικά) όταν οι μέλλοντες νεκροί προβάλλουν και κάνα αίτημα της δεκάρας...
Αν τέλος, σε αυτές τις 500.000 ψυχές προσθέσουμε κι όσους χάνονται ακατάγραπτοι (λαθρομετανάστες, «απασχολήσιμοι», νοικιασμένοι κι ό,τι άλλο κυκλοφορεί στην «ευέλικτη» κι «απελευθερωμένη» αγορά εργασίας της παγμοσμιοποίησης) ο αριθμός των θυμάτων αγγίζει τις τρεις Χιροσίμες!
Μπράβο!
Προοδεύει η... αταξική «μετά το τέλος της Ιστορίας» ανθρωπότης!
Το άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου με τίτλο "167.000 νεκροί εργάτες το 2006!"
Διαπιστώνω ότι πρόκειται για στοιχείο, το οποίο προέρχεται από μελέτη του "International Labour Organisation", την οποία έχει αποδεχθεί η "Επιτροπή Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων" της Ευρωπαϊκής Ένωσης και περιλαμβάνεται σε έκθεση της Βρετανίδας ευρωβουλευτού Glenis Willmott.
2 σχόλια:
Και όμως, δυστυχώς, έτσι είναι. Το θέμα όμως είναι τι κάνω εγώ, εσύ, ο γείτονας, όλοι μας γι' όλα αυτά. Δεν αρκεί μόνο η καταγραφή! Πρέπει να δείξουμε και το δρόμο: τι πρέπει ν' αλλάξει για να μη γίνονται όλα αυτά.
Από τη στιγμή που η κοινωνία που ζούμε είναι ταξική και το πάνω χέρι έχει η άρχουσα τάξη, τέτοια γίνονταν και θα γίνονται εσαεί, αν δεν αλλάξει κάτι. Το κοινωνικό σύστημα λοιπόν, εκείνο που θεοποιεί το κέρδος, που επιβάλλει τον ανταγωνισμό, τον ατομικισμό κ.ά. πρέπει ν' αλλάξει!
Στο χέρι μας είναι. Ο δρόμος δύσκολος μεν, αλλά "η ελπίδα πεθαίνει τελευταία". Και δεν εννοώ βέβαια την Παντελάκη του ΚΚΕ, όπως μου απάντησε πρόσφατα κάποιος φίλος σε ένα ανάλογο ποστ.
Avεμος τα φυσαει
τα πλατανοφυλα
θεος να τα φυλαει
τα Ελληνοπουλα
Η τραπουλα ειναι μοιρασμενη το παιχνιδι στημενο.Ας ελπισουμε οτι θα βγουμε σοοι απο τη ρωσικη ρουλετα.
Το μονο που εχουμε να κανουμε ειναι να μην ξεχναμε γιατι η αμνησια μας εφερε σε αυτο το χαλι.
Και να ειμαστε παντα σε εγρηγορση που ειναι και το βασικοτερο
http://voros.blogspot.com/
Δημοσίευση σχολίου